TROTS, TROTSER, TROTST!
Misschien heb je er wel iets van meegekregen; het is Pride Month. Maar de kans is vrij groot dat je er helemaal niks mee hebt en ook helemaal niks mee te maken wil hebben. Nou, mocht je er niks over willen weten.. sla deze blog dan vooral over en ga lekker verder met de orde van de dag, haha. Vandaag ga ik je wat meer vertellen over Pride Month en waarom ik het hier over wil hebben.
Het is weer Juni en dat betekent Pride Month! Ik moet zeggen dat ik dit al een paar jaar mee maak, maar sinds vorig jaar heeft het begrip Pride toch wel een andere betekenis gekregen. Vorig jaar ben ik namelijk ”uit de kast gekomen”. Ten eerste voelde mijn hele proces totaal niet als uit de kast komen en ik weet ook dat dit absoluut niet vanzelfsprekend is. Ik moet ook eerlijk zeggen dat het nog steeds niet echt voelt alsof ik uit de kast ben. Pfff, ik ben gewoon verliefd en samen met mijn lieve vriendin. Moet je daar dan per se uit de kast voor komen? Ik vind van niet, maar ja.
In Juni wordt als het ware de Pride gevierd en het is vaak ook het startsein van allerlei leuke evenementen wereldwijd. Dat is nu door onze vriendin Corrie Corona natuurlijk niet het geval, maar ondanks dat is Pride Month in volle gang! Ik vind het gaaf dat we zoiets kunnen vieren, maar tegelijkertijd is het eigenlijk bizar dat er nog steeds zo veel positieve aandacht nodig is voor dit onderwerp. Zelf heb ik gelukkig nog nooit vervelende reacties gehoord of kut situaties meegemaakt, maar ik hoor en zie een hoop negativiteit en disrespect om mij heen als het gaat om de LGBTQ+ samenleving.
Maar WAAROM? Waarom is het anno 2021 nog steeds nodig om ”uit de kast te komen”? Waarom is er nog steeds zo veel onbegrip vanuit sommige samenlevingen? Waarom moet ik me soms nog zo verantwoorden om hoe en wie ik ben? Waarom kunnen we elkaar allemaal niet gewoon onszelf laten zijn? Hemeltjelief, stel je eens voor hoeveel makkelijker alles zou zijn wanneer iedereen elkaar zou accepteren. Ja, dan snap ik echt wel dat hier weer uitzonderingen op zijn, maar in grote lijnen kan dit al zo’n positieve verbetering zijn.
Ondanks dat ik nu een vriendin heb in plaats van een vriend ben ik nog steeds dezelfde Lisa. Dezelfde Lisa die nog steeds dezelfde dromen, ambities en hobby’s heeft. Dezelfde Lisa die nog steeds graag in de natuur is en die nog steeds het liefst op vakantie gaat naar Egypte. Dezelfde Lisa die écht niet ineens raar of vreemd is geworden. Het is eigenlijk bizar dat ik het moet zeggen, maar het blijkt nodig te zijn.
Ik ben trots. Trots op wie ik ben, trots op wie ik ben geworden en trots op hoe ik met alles omga. Maar daarnaast ben ik ook trots op mijn familie en vrienden die mij accepteren en die allesbehalve anders zijn gaan doen. Zij zien ook in dat ik nog steeds dezelfde Lisa ben en dat mijn vriendin mij alleen maar een 10 keer zo gelukkige Lisa maakt.
Ik kijk uit naar een wereld waarin je niet meer uit de kast hoeft te komen, maar waar je gewoon lekker kan doen en laten wat je graag wil. Ik weet namelijk ook dat het voor mij allemaal heel makkelijk is geweest, maar dat er op dit moment een hoop mensen, zowel jong als oud, rondlopen met dit ”probleem”. Zij durven er niet vooruit te komen omdat zij moeten vrezen voor reacties van hun omgeving, of zelfs nog erger. Ik hoop dat ook zij uiteindelijk kunnen en mogen zijn wie zij graag willen zijn. Dat hoop ik écht.
Pride Month. Iets waar ik een paar jaar geleden niks mee had en ook niet mee bezig was, maar waar ik nu maar al te graag aandacht aan besteedt. Hopelijk jij ook!
Liefsje,
Lisa